Η εικόνα της πραγματικότητας ενός ήρωα

Όταν δίνεις το χέρι σου σε κάποιον και στο δαγκώνει, υπάρχουν τρεις εξηγήσεις.

Ή ότι ήταν πεινασμένος ο εγωισμός του ή λυσσασμένος με μια άτυπη μορφή αγνωμοσύνης ή φοβισμένος γιατί του είναι μια άγνωστη εικόνα.

Και στις τρεις περιπτώσεις, σου γίνεται μάθημα για την επόμενη φορά που θα θελήσεις να απλώσεις το χέρι σου (γιατί θα το απλώσεις διότι δεν αλλάζει ο άνθρωπος) να θυμηθείς να φορέσεις πανοπλία.

Ωστόσο, αξίζει να το δώσεις και στις τρεις περιπτώσεις όσο παράλογο κι αν σου ακούγεται.

Στις δύο πρώτες περιπτώσεις, ας βοηθήσεις ακόμη κι αν έρθεις αντιμέτωπος με την εκτίμηση της κατάστασης ότι δεν άξιζε να απλώσεις αυτό το ρημαδιασμένο, μαλακό, τρυφερό κι ευαίσθητο χέρι σου.

Γιατί, πραγματικά, δεν το άξιζαν να τους βοηθήσεις.

Αλλά, να σου πω κάτι;

Παρ’ όλο που οι πιθανότητες να μην εκτιμήσουν την καλοψυχία σου κάποιοι – κι είναι πολλοί κάθε φορά, πίστεψέ με – αξίζει να το κάνεις για εσένα.

Γιατί θα ηρεμήσεις τη δική σου ψυχή. Θα της δώσεις το χάδι που έχει τόσο πολύ ανάγκη. Ας είναι το δικό σου χάδι!

Περισσότερο από όλα όμως, αξίζει να δώσεις το χέρι σου για την τρίτη περίπτωση. Για να διώξεις τον φόβο από τον άλλον. Τον φόβο για το άγνωστο.

Αξίζει να γνωρίσει την καλοσύνη μέσα από εσένα. Και την επόμενη φορά να μη δαγκώσει από άμυνα το χέρι που θα του απλώσει κάποιος άλλος. Αλλά θα το πιάσει γερά, θα σηκωθεί και θα αγκαλιάσει το «Μη φοβάσαι, είμαι δίπλα σου» το οποίο δεν ακούστηκε ποτέ, αλλά το είδε μέσα στα μάτια εκείνου που του άπλωσε το χέρι. Το ένιωσε με το άγγιγμα. Κι αυτό, είναι αρκετό.

Και ναι. Ζούμε μια εποχή που υπάρχουν ήρωες γύρω μας. Αρκεί να κοιτάξουμε δίπλα μας. Αλλά για φαντάσου κάτι καλύτερο…

…να βλέπαμε έναν απ’ αυτούς όταν κοιτάζαμε μέσα στον καθρέπτη!

Ραδιοφωνική συνέντευξη στην ΕΡΤ

Εδώ, σε αυτό το λινκ, μπορείτε να ακούσετε τη συνέντευξη που έδωσα στην εκπομπή Ηλιοτρόπια στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ, Φωνή της Ελλάδας, 105,8 FM ή 91,6. 

Ήταν στις 22 Ιανουαρίου 2024, ημέρα Δευτέρα στις 17:00 το απόγευμα. 

Μία από τις πιο όμορφες ραδιοφωνικές συνεντεύξεις που έχω δώσει μέχρι σήμερα!

Μία συνέντευξη που δεν αφορούσε αποκλειστικά και μόνο εμένα και τα έργα μου, αλλά τον κόσμο γύρω μας και τη ζωή γενικότερα. 

Ερωτήματα όπως: Τι είναι ευτυχία, Αν μεταμφιέζεται η θλίψη, Ποιος ο ρόλος του Χρόνου στον πόνο, Ποιες λέξεις κρύβονται πίσω από ένα χαμόγελο κι άλλα πολλά που εμπνευστήκαμε μέσα από τα βιβλία μου. Αποσπάσματα που ενέπνευσαν τον δημοσιογράφο Γιάννη Παπουτσάκη και στάθηκαν η αφορμή για να δημιουργηθεί αυτό το όμορφο και ζεστό κλίμα μέσα στο στούντιο της ΕΡΤ. 

Ήταν ένα χειμωνιάτικο απόγευμα όπου η ερωτήσεις, οι μουσικές επιλογές του Γιάννη Παπουτσάκη και η ίδια η φωνή του ζέσταναν την ατμόσφαιρα και γέμισαν την ψυχή μου με φωτεινά ηλιοτρόπια!

Δεν ήταν μία συνηθισμένη συνέντευξη. Ήταν μια συζήτηση μεταξύ φίλων. Σαν εκείνες τις συζητήσεις που κάνω με ανθρώπους που αγαπώ να μοιράζομαι αυτά που αισθάνομαι, τις σκέψεις μου και τις απόψεις μου. 

Γιάννη Παπουτσάκη, σ’ ευχαριστώ πολύ γι’ αυτήν τη μαγική ώρα που μου χάρισες!

Αυτή η συνέντευξη θα μείνει καρφιτσωμένη στο μυαλό μου για να την ακούω ξανά και ξανά και να αναβιώνω αυτήν την ευτυχισμένη στιγμή που έζησα μαζί σου. Τη δική μας ευτυχισμένη στιγμή. 

Και να θυμάσαι! Έχεις κερδίσει μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και σ’ έχω φυλαγμένο εκεί! 

Ευχαριστώ εσένα που με κάλεσες στην εκπομπή σου και την ΕΡΤ που με φιλοξένησε στον όμορφο χώρο της. 

Κι όπως σου εκμυστηρεύτηκα κάποια στιγμή… Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή. Εξάλλου, τα ηλιοτρόπια (οι Ήλιοι) είναι τα αγαπημένα μου λουλούδια!

Πατήστε σε αυτό το λινκ όσοι θέλετε να ακούσετε την εκπομπή:

https://www.ertecho.gr/radio/i-foni-tis-elladas/show/iliotropia/ondemand/585273/i-syggrafeas-maria-damianakou-sta-iliotropia-22-01-24

Οι ανεκτίμητες στιγμές φορούν vintage ρούχα…

Είναι κι εκείνες οι στιγμές που αναπολείς τη ψυχική σου ηρεμία, τους γνήσιους ανθρώπους δίπλα σου και τη μοναδικότητα της στιγμής που την προσπερνάς αδιάφορα στο παρόν και μόνο όταν εκείνη αγγίξει το παρελθόν γυρνάς να την αναζητήσεις!

Περίεργη η φύση του ανθρώπου!

Ποτέ δεν εκτιμά το «τώρα». Λες κι η ζωή είναι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Κι όλα κρίνονται στον χρόνο παλαίωσης. Μόνο όταν η στιγμή αποκτήσει παλαιότητα αποκτά κι αξία.

Μύθος!

Όταν ο χρόνος σού κλέψει την στιγμή μέσα από τα χέρια σου, μην την αναζητήσεις στο «πριν». Μη γυρίσεις πίσω.

Να σου πω μια αλήθεια που πονάει;

Πάει το τρένο. Το έχασες. Τι νόημα έχει να την αναζητήσεις τώρα αφού δεν σου ανήκει πια; Δεν είναι δική σου. Ήταν κάποτε. Μα εσύ δεν εκτίμησες την παρουσία της δίπλα σου. Τη θεώρησες δεδομένη. Και τότε είναι που την έχασες.

Αυτή είναι η μαγεία της ζωής άλλωστε. Να έχει τη γεύση του κόκκινου κρασιού πινό νουάρ, το χρώμα του μαύρου κουκουναριού και το άρωμα αφρωδών οίνων.

Μα… το κρασί δεν διαρκεί για πάντα. Λήγει. Η γεύση του χαλάει και το άρωμά του ξινίζει. Μόνο το χρώμα του μένει αναλλοίωτο.

Εκτός… εκτός από κάποια μαύρα στίγματα που κάνουν την εμφάνισή τους στον πάτο της φιάλης και είναι δυσάρεστα στην όψη.

Μάντεψε!

Είναι οι ψηφίδες της ευτυχίας που είχες κάποτε κι αρχίζουν να εξαφανίζονται γιατί της έκλεψε ο χρόνος.

Μην τα ρίχνουμε όλα στον χρόνο όμως, έτσι; Τη δουλειά του κάνει κι αυτός. Ας μην είμαστε ευθυνόφοβοι. Εμείς φταίμε. Ξεκάθαρα.

Όταν δεν εκτιμούμε την ευτυχία που έχει κουρνιάσει δίπλα μας αναζητώντας ένα χάδι, αλλά εμείς δικαιολογούμε την αδικαιολόγητη ακινησία μας στο ότι εκείνη τη στιγμή φοράμε στα χέρια μας γάντια εργασίας…. και δεν σκεφτόμαστε εκείνη τη στιγμή πως μπορούμε να δώσουμε χάδι και με την ψυχή, ακόμα κι όταν είναι δεμένα τα χέρια μας… Ποιος φταίει, τότε; Ο χρόνος αναμονής της ευτυχίας ή ο δικός μας χρόνος καθυστέρησης να ανταποκριθούμε στο κάλεσμά της;

Θα μου πείτε «Κι όταν είμαστε εμείς η ευτυχία στη ζωή του άλλου; Πόσο να σταθούμε στο πλάι του όταν η εκτίμηση είναι απούσα;»

Θα σας απαντούσα «Όσο αντέξουμε. Όσο το έχουμε εμείς ανάγκη».
Όσο έχουμε ανάγκη να προσφερόμαστε, να χαριζόμαστε, να δινόμαστε. Όσο αυτή η δοτικότητα μάς κάνει κι εμάς ευτυχισμένους.

Κι αν, όσο γεμίζουμε τον άλλον, νιώθουμε εμείς πλήρεις, μένουμε. Αν όμως αισθανθούμε στερημένοι, άδειοι, κενοί… τότε φεύγουμε. Κι όχι άδειοι επειδή εμείς οικιοθελώς προσφέραμε όλο μας τον εαυτό. Αλλά επειδή ο άλλος άνθρωπος, οποιοσδήποτε είναι αυτός, εραστής, φίλος, συνοδοιπόρος στη ζωή, μας αδειάσει εντελώς χωρίς οίκτο. Κι έπειτα μας ρίξει μια κλωτσιά για να προχωρήσει μπροστά αδιάφορα. Γιατί δεν εκτίμησε, δεν έδωσε ευτυχία παρά μόνο πήρε. Κι ίσως κάποια στιγμή να καταλάβει τι έχασε.

Μα τότε θα είναι αργά.

Όταν οι ανεκτίμητες στιγμές ντυθούν με vintage ρούχα, τότε σημαίνει πως εσύ άργησες να τις εκτιμήσεις κι όχι ότι εκείνες έφυγαν νωρίς….

«Μου’ πες θα φύγω χτες το βράδυ ξαφνικά. Απλώς κουράστηκα, δεν φταίω για όλα αυτά…» , τραγουδάει ο Παύλος Σιδηρόπουλος.

Κλείνω το ραδιόφωνο. Κρύβω τα δακρυσμένα μου μάτια πίσω από τα μαύρα γυαλιά, παίρνω την τσάντα μου μα όχι τα κλειδιά. Δεν πρόκειται να μου χρειαστούν.

Και φεύγω….

Black Friday

Μαζί με το Black Friday των καταστημάτων υπάρχει και το Black Daily Life στα συναισθήματα των ανθρώπων.

Εκεί να δεις εκπτώσεις!

Τι να το κάνεις ένα άδειο σακί από δέρμα αν είναι κενό από αγάπη, φιλία και νοιάξιμο;

Ακόμα κι αν σου χαριστεί, αυτή την προσφορά δεν πρέπει ποτέ να τη δεχτείς.

Αν δεν σου εμπνέει εμπιστοσύνη, δεν σου λέει σ’ αγαπώ με τις πράξεις του, δεν σου προσφέρει ζεστασιά με την ύπαρξή του, τότε φύγε μακριά.

Τα ζιζάνια που έχουν κατακλύσει την ψυχή κάποιου, θέλουν ξερίζωμα από τη ρίζα κι η κενότητα των ανθρώπων είναι ένα ζιζάνιο στη δική σου ψυχή.

Τα άλλοτε ευωδιαστά κι ολάνθιστα λουλούδια που είχες μέσα σου, θα μαραθούν, θα χάσουν τα χρώματα τους, θα γίνουν άοσμα και θα πνιγούν.

Μην αφήσεις ποτέ να σε κάνουν σαν τον εαυτό τους. Κενό, σκοτεινό, άδειο, αραχνιασμένο και δυσάρεστο στην οσμή από την κλεισούρα.

Όταν βλέπεις πως ο άνθρωπος που είναι δίπλα σου είναι κενός και το μόνο που θέλει είναι να ρουφήξει τη δική σου ενέργεια και ζει μέσα από τη δική σου καλοσύνη χωρίς να έχει κανέναν σκοπό ανταπόδοσης, τότε φύγε μακριά.

Μην ανέχεσαι εκπτώσεις στη ζωή σου. Και προπαντός, βάλε ένα τέρμα στην ανοχή στους ανθρώπους που κάνουν εκπτώσεις στα συναισθήματα και στη δοτικότητα.

Να θυμάσαι.

Οι εκπτώσεις στη ζωή κρύβουν πολλές εκπλήξεις.

Συνήθως δυσάρεστες…

Μαρία Δαμιανάκου

Κριτική αναγνώστριας για το βιβλίο «Κράτος Δικαίου…η αποκάλυψη» (παρουσιάζει ένα σύστημα δικαιοσύνης κάθετο, αυστηρό και απόλυτο για κάθε εγκληματία).

«Όταν παρακολούθησα το σεμινάριο εγκληματολογίας, στο οποίο ήταν ενσωματωμένη, εκτός των άλλων, η ενδελεχής μελέτη για τη φυλακή και το κατά πόσο αυτή συμβάλλει στην άρση της εγκληματικότητας, δεν περίμενα ποτέ ότι θα έπεφτε στα χέρια μου αυτό το μυθιστόρημα που μέσα από την πλοκή του, παρουσιάζει ένα σύστημα δικαιοσύνης κάθετο, αυστηρό και απόλυτο για κάθε εγκληματία.

Ένα μικροσκοπικό (φανταστικό) κρατίδιο – κουκίδα στον χάρτη – του οποίου οι πολίτες, απελπισμένοι και τρομαγμένοι από την μάστιγα του εγκλήματος, πήραν τον νόμο στα χέρια τους εφαρμόζοντας τον Κώδικα του Χαμουραμπί: «οφθαλμό αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος».

Στο Κράτος Δικαίου λοιπόν, ο κάθε πολίτης επιτηρείται ασφυκτικά από τους Τιμωρούς και όποιος καταπατήσει τους κανονισμούς, υπόκειται την ίδια την εγκληματική πράξη του.

Είναι αλήθεια ότι σε όλη την διάρκεια της ανάγνωσης, πέρα από την ανατριχίλα εξαιτίας των παραστατικών και ωμών περιγραφών, μού γεννήθηκαν επίσης ανάμεικτα συναισθήματα και αντικρουόμενοι συλλογισμοί. Επιτυγχάνεται η ύφεση του εγκλήματος όταν η ποινική διαδικασία ακολουθεί την νόμιμη δικαστική οδό? Αποκαθίστανται οι βλάβες που έχει υποστεί το θύμα και οι συγγενείς του? Αναμορφώνεται ο θύτης μέσα στα σωφρονιστικά ιδρύματα?Από την άλλη, είναι ορθότερη η λύση της αυτοδικίας? Ή μήπως εγκυμονεί κινδύνους αναπαραγωγής του εγκλήματος μέσα από τη μίμηση, διεγείροντας αιμοδιψή αισθήματα σαδισμού στο κοινό που παρακολουθεί την τιμωρία? Γίνεται ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός εγκληματίας με αυτό τον τρόπο?

Ό,τι και να ισχύει, αν και η συζήτηση πάνω σε αυτό το θέμα είναι ανεξάντλητη με άπειρες προεκτάσεις, το μόνο σίγουρο είναι ότι το βιβλίο αυτό αποτελεί τροφή για σκέψη ειδικά στη σημερινή εποχή, όπου η ανθρωπότητα βάλλεται καθημερινά από ειδεχθή εγκλήματα.

Μαρία Δαμιανάκου Συγχαρητήρια! ♥️📖♥️📚»

Κριτική της αναγνώστριας Fillio FilitCa

Βροχή στο παράθυρο

Κοιτάζω έξω. Τα δάκρυα του ουρανού έχουν καλύψει σχεδόν όλη την επιφάνεια του τζαμιού. Τα μάτια μου, καρφωμένα στη φωτεινή επιγραφή στο απέναντι πεζοδρόμιο. Μία σταγόνα βροχής έτρεχε πάνω στο τζάμι χωρίζοντας τη λέξη της επιγραφής στη μέση.

Ποτέ δεν κατάλαβα τον τρόπο σκέψης του επιχειρηματία που αποφάσισε να ονομάσει έτσι το κατάστημα του. Για μια στιγμή, το μυαλό μου πήγε στο βιβλίο «Ο θάνατος του εμποράκου» του Άρθουρ Μίλλερ. Δεν ήταν αβάσιμος συσχετισμός. Κρίνοντας από τη φωτεινή λέξη πάνω στην επιγραφή…

Ένας κόμπος στάθηκε στον λαιμό μου. Ίσως γιατί το άγγιγμα αυτής της λέξης άφηνε το αποτύπωμά της μέσα μου. Κι εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα εσένα.

Είδες τι κάνει αυτός ο συνειρμός σκέψεων; Με τη λέξη «άγγιγμα» σκέφτηκα το δικό σου χάδι στην ψυχή μου.

Μου λείπεις.

Για την ακρίβεια, μου λείπεις αφόρητα.

Δύο σταγόνες κατρακύλησαν στο πρόσωπο μου. Τις σκούπισα με την ανάστροφη του χεριού. Από πότε η βροχή είναι καυτή;

Την ίδια στιγμή που γεννήθηκε αυτή η απορία μέσα μου, διαπίστωσα ότι το τζάμι του παραθύρου ήταν πάντοτε κλειστό. Αποκλείεται αυτό που έλουσε νωρίτερα τα μάγουλα μου να ήταν σταγόνες βροχής.

Δύο νέες σταγόνες άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου. Καυτά δάκρυα. Σαν κι αυτά που έτρεξαν πάνω στο πρόσωπο μου πριν. Αυτή τη φορά δεν τα σκούπισα. Τα άφησα να τρέξουν. Για να δούμε, πού θα καταλήξουν, άραγε;

Ένιωθα να χαράζουν την πορεία τους πάνω στο δέρμα μου. Η επιδερμίδα μου αδιάβροχο χαρτί. Οι πόροι σφραγισμένοι. Δεν ήθελαν να ρουφήξουν μέσα τους ξανά τον ίδιο πόνο.

Μου λείπεις.

Μου λείπεις αφόρητα.

Κι εγώ ξερνώ το δικό μου σκοτάδι μέσα από τα δάκρυα του ουρανού και τα δικά μου. Καταπίνω με δυσκολία τον κόμπο που έχει φράξει τον λαιμό μου.

Έναν κόμπο συνονθύλευμα με όλα όσα θέλω να αποβάλλω από μέσα μου.

Καταπίνω πίκρες

Καταπίνω εγωισμούς

Καταπίνω φόβους

Καταπίνω ηττοπάθεια

Καταπίνω ντροπή

Καταπίνω λύπη

Καταπίνω οργή …

Και τα δάκρυα γίνονται ορμητικό ποτάμι μέσα μου.

Ανοίγω το παράθυρο και βγαίνω έξω στη βροχή. Θα μπορέσει, άραγε, να ξεπλύνει το αίμα από τις πληγές; Τι κι αν δεν είναι ορατές και βρίσκονται μόνο μέσα μου;

Σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά. Κοιτάζω τον ανοιχτό ουρανό με μάτια κλειστά. Φοβάμαι να τ’ ανοίξω. Κι αν αυτό που κοιτάξω κατάματα με τρομάξει;

Τη δική μου απουσία μέσα σ’ ένα άδειο σώμα. Σαρκίο κενό από ψυχή.

Πού πήγε η ψυχή μου; Πότε έφυγε; Πότε την έχασα; Ή μήπως την έδιωξα εγώ η ίδια; Αφήνεις κάποιον που αγαπάς να φύγει από κοντά σου; Αν θες την ευτυχία του, ναι.

Τι να με κάνεις εμένα;

Σαρκίο κενό από ψυχή. Αυτό είμαι. Αυτό έμεινε από εμένα. Σε αγαπούσα. Γι ‘ αυτό σε έδιωξα από κοντά μου. Σε ξερίζωσα από μέσα μου και σε πέταξα μακριά να σωθείς. Έβγαλες φτερά. Πέταξες.

Κοιτάζω ψηλά μα δεν σε βρίσκω!!!

Μου λείπεις!

Μου λείπεις αφάνταστα!!

Πού είσαι, παλιέ μου εαυτέ;;!!

Πού έχεις πάει;;

Βγάζω μια κραυγή. Ταξιδεύει παρέα με τους ήχους της βροχής.

Μπαίνω μέσα. Κλείνω το παράθυρο. Κοιτάζω μέσα από το τζάμι. Μέσα από τις σταγόνες της βροχής διαβάζω ξανά τη φωτεινή επιγραφή στο απέναντι πεζοδρόμιο. Πίσω από αυτή διακρίνω τη δική μου θολή αντανάκλαση στο τζάμι. Η βρεγμένη επιφάνειά του αλλοιώνει τα δικά μου χαρακτηριστικά. Βλέπω τα μάτια μου να έχουν καθοδική πορεία σα να λιώνουν από τη ζέστη. Και τότε…

Η φωτεινή επιγραφή αρχίζει να αναβοσβήνει. Το αδύναμο φως της παλεύει να παραμείνει ανοιχτό.

Τη διαβάζω ξανά. Φωναχτά αυτή τη φορά.

Ξανά.

Πιο δυνατά.

Ακόμα πιο δυνατά.

Ξανά.

Ξανά.

Ξανά.

Μία λέξη που ποτέ δεν κατάλαβα πώς κατέληξε να γίνει μια φωτεινή επιγραφή απέναντι από το παράθυρό μου.

Ήταν η λέξη…

ΥΠΑΡΧΩ

Μα έσβησε απότομα.

© Μαρία Δαμιανάκου

Μια γενναία υποχώρηση

Όταν μια διαφωνία καταλήγει να γίνεται αγώνας επικράτησης, τότε υποχωρώ. Ποτέ στη ζωή μου δεν ήμουν ηγέτης. Οι αρχηγικές τάσεις είναι ένα χαρακτηριστικό που απουσιάζει από τη δική μου προσωπικότητα.

Όταν μια διαφωνία καταλήγει σε σύγκρουση συμφερόντων, εκεί πάλι, ίσως υποχωρήσω. Κι αυτό γιατί το συμφέρον είναι μια άγνωστη λέξη για μένα. Και δεν μιλώ για το απλό καθημερινό συμφέρον. Αυτό που μας διευκολύνει τη ζωή όταν παίρνουμε τις σωστές αποφάσεις κι επιλέγουμε τον δρόμο που θα χαρίσει κι όχι θα μας πάρει κάτι. Για παράδειγμα, με συμφέρει να πάρω αυτόν τον δρόμο γιατί έχει λιγότερη κίνηση και θα φτάσω πιο γρήγορα στην δουλειά μου απ’ότι ο άλλος δρόμος που είναι μία ζωή στο μποτιλιάρισμα.

Μιλάω για εκείνο το συμφέρον που υπάρχουν παράπλευρες απώλειες. Απλά γιατί έτυχε να βρεθούν στον δρόμο σου κάποια υποψήφια θύματα κι εσύ, προκειμένου να ακολουθήσεις το συμφέρον σου, πατάς επί πτωμάτων.

Σε μια τέτοια λοιπόν διαφωνία, πάλι θα υποχωρήσω. Μόνο αν είναι ανοιχτός ο δρόμος θα προχωρήσω. Αν όχι, κάνω πίσω.

Και ξέρετε γιατί;

Γιατί δεν την μπορώ την πτωμαίλα…

Σε αντίθεση με άλλους που λατρεύουν αυτό το άρωμα. Τόσο πολύ που το έχει απορροφήσει το πετσί τους. Κι έχει εισχωρήσει τόσο βαθιά που σκίζει κόκαλο!

Όταν όμως μια διαφωνία καταλήγει σε σύγκρουση ιδεών και πεποιθήσεων, εκεί δεν κάνω πίσω. Διατίθεμαι να μου αλλάξει κάποιος τη γνώμη, άλλωστε αυτό θεωρώ ωριμότητα στη σκέψη, το να είσαι ανοιχτός στον διάλογο. Αλλά όχι να μου αλλάξει τα μυαλά χωρίς επιχειρήματα παρά μόνο με την πίεση και την πλύση εγκεφάλου.

Ο προσηλυτισμός του πνεύματος πάντα μου βρωμούσε…

Οι κουβέντες του τύπου: «θα κάνεις αυτό γιατί το λέω εγώ κι αυτό είναι το σωστό» έχει μεγάλη διαφορά με το απλό….»κάτσε να συζητήσουμε, μπορεί κι οι δυο να έχουμε δίκιο ή μπορεί να έχεις άδικο, αλλά αν σου εξηγήσω να το καταλάβεις»…

Με λίγα λόγια…

Ο διάλογος φέρνει πάντα τη λύση και τα επιχειρήματα τον λόγο να την ακολουθήσουμε.

Ένα χάδι στην ψυχή σου

Ο ουρανός κρύβει μεγάλες εκπλήξεις. Και πάντοτε αυτές είναι καλές. Όσο κι αν δυσκολεύεται να το διακρίνει αυτό κάποιος στον συννεφιασμένο ουρανό.

Ποιος είπε ότι η συννεφιά σού κρύβει τον ήλιο, φίλε μου; Δες το διαφορετικά. Πως σου χαρίζει σκιά για να ξαποστάσει η ψυχή σου.

Ακόμα κι η βροχή, να φανταστείς, έχει την ικανότητα να ξεπλύνει τη θλίψη αν το θελήσεις. Αρκεί να κοιτάξεις ψηλά. Και με τα μάτια της ψυχής, ακόμα ψηλότερα…

Οφείλουμε να τη φροντίζουμε. Δε νομίζεις; Που και που χρειάζεται να προσπαθούμε να κάνουμε τη δική μας ψυχή να χαμογελάσει. Να της φτιάξουμε το κέφι. Έναν ολόκληρο εαυτό κουβαλά στους ώμους της, βρε αδερφέ! Τον δικό μας εαυτό. Δεν το δικαιούται;

Ας της δώσουμε, λοιπόν, ένα χάδι για να συνεχίσει να κάνει αυτό που κάνει. (Και το κάνει πολύ καλά, η αλήθεια είναι).

Παλεύει για τα πιστεύω μας, προτάσσει την δική της ύπαρξη μπροστά προκειμένου να μας προφυλάξει, απλώνει τα δικά της χέρια να μας προσφέρει μια αγκαλιά τις στιγμές που την έχουμε ανάγκη… Θέλεις κι άλλα;

Κοίτα την ψυχή σου να σώσεις πρώτα, φίλε μου. Γιατί αυτή θα παραδώσεις στο τέλος. Κι αν δε φροντίσεις να της χαρίσεις εσύ ο ίδιος εκείνο το χάδι που έχει τόσο πολύ ανάγκη, τότε ίσως «φύγει» από σένα γεμάτη πόνο που δεν εκπλήρωσες ποτέ την υπόσχεση σου απέναντι της να την φροντίζεις.

Κι εσύ θα μείνεις πίσω με το αίσθημα του κενού μέσα σου. Κι άντε πες πως αυτό το γεμίζεις με κάποιον τρόπο.

Με το αίσθημα του ανεκπλήρωτου όμως, τι κάνεις;

Κριτική αναγνώστριας για το «Μην είσαι περίεργος!» (ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με πολλά στοιχεία μυστηρίου και φαντασίας)

«Μην είσαι περίεργος!Μαρία ΔαμιανάκουΕκδόσεις: Υδροπλάνο

🪞🪞 Η άποψή μου 🪞🪞

Η ανθρωπιά δεν είναι ιδιότητα, αλλά αρετή. Και δεν την έχουν όλοι.

❓Μπορεί η αληθινή αγάπη να εξολοθρεύσει οποιονδήποτε «εισβολέα» και να υπερισχύσει;

Στο όχι και πολύ μακρινό 2050, η Φιλίππα, ο Σταύρος και η Παναγιώτα είναι φοιτητές στο τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και θα έρθουν αντιμέτωποι με ένα παράξενο και ανεξήγητο φαινόμενο. Οι άνθρωποι γύρω τους μεταμορφώνονται, όχι σταδιακά, αλλά μέσα σε μια μέρα, γίνονται όλοι όμορφοι εξωτερικά, όμως είναι όλοι πανομοιότυποι μεταξύ τους. Κλώνοι, πιστά αντίγραφα ανθρώπων, ψεύτικοι, κενοί εσωτερικά, χωρίς ψυχή, λιγομίλητοι, απόμακροι, στεγνοί στις εκφράσεις τους.Φόβος κυριαρχεί σε όλον τον πλανήτη, τρόμος για το ανεξήγητο, για το άγνωστο, για το μυστήριο.

❓Τι συμβαίνει; Ποιος τα κάνει όλα αυτά; Γιατί; Γιατί οι άνθρωποι εξαφανίζονται; Τι ρόλο παίζει η εξωτερική ομορφιά; Μήπως ρωτάς πολλά;

❗️«Μη ρωτάς! Μην είσαι περίεργος!»

Γιατί όσο είσαι περίεργος, ρωτάς, ψάχνεις να βρεις την αλήθεια και να καταλάβεις τι συμβαίνει, κινδυνεύεις και ταυτόχρονα βάζεις σε κίνδυνο και τους άλλους!

Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα οι άνθρωποι αυτοί, «Οι Όμοιοι», αρχίζουν να εξαφανίζονται και οι περισσότεροι εξ αυτών εντοπίζονται νεκροί σε ποτάμια και θάλασσες.

Σκοπός της παρέας (Φιλίππα, Σταύρος, Παναγιώτα) είναι να παραμείνουν αλώβητοι από το φαινόμενο αυτό, να παραμείνουν ενωμένοι και ζωντανοί και να λύσουν το μυστήριο – γρίφο που ταλανίζει τον πλανήτη. Άραγε θα τα καταφέρουν;

Το βιβλίο αυτό είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με πολλά στοιχεία μυστηρίου και φαντασίας. Η συγγραφέας μας παίρνει από το χέρι, μας φέρνει απέναντι από την κοινωνία μας και μας προκαλεί να την κοιτάξουμε κατάματα. Αυτή την κοινωνία που εμείς φτιάξαμε, γεμάτη από αδιαφορία για τον συνάνθρωπό μας, μίσος, παράνοια, έναν κόσμο απαθή, ασυγκίνητο, κενό, χωρίς ανθρωπιά και συμπόνια. Η ανθρωπότητα έχει χάσει όλες τις ηθικές αξίες της. Εντιμότητα, σεβασμός, αγάπη, κοινωνική συνείδηση, φιλία, οικογένεια, όλα αυτά θυσιάζονται στο βωμό της πρόσκαιρης ικανοποίησης.Ποιες οι προτεραιότητες πλέον στη ζωή μας; Γιατί αναλωνόμαστε σε ανούσιες καταστάσεις, κρίνουμε και αξιολογούμε τους ανθρώπους με γνώμονα την εξωτερική τους εμφάνιση, κοιτάμε το περιτύλιγμα και όχι την ουσία;

To be or not to be (curious)? Να είσαι ή να μην είσαι (περίεργος); Αν έχετε και εσείς την ίδια απορία, δεν έχετε παρά να διαβάσετε το εξαιρετικό βιβλίο της κ. Δαμιανάκου και να απαντήσετε μόνοι σας στο ερώτημα!

✒️Βολταίρος:«Σύμπτωση είναι το γνωστό αποτέλεσμα αγνώστων αιτιών.» (σελίδα 13)

✒️«Όπως είπε και ο Σαίξπηρ, μερικές γυναίκες είναι το χαμόγελο του Πλάστη κι άλλες οι μορφασμοί Του.» (σελίδα 135) Και η Φιλίππα ήταν αυτό ακριβώς. Ένας μορφασμός, όχι κάτι το όμορφο.

✒️«Όταν αγαπάς βαθιά, ίσως έρθει κάποια στιγμή που θα χάσεις την αξιοπρέπειά σου. Αξιοπρέπεια και αγάπη δε συμβαδίζουν πάντα. Ίσως χρειαστεί να φωνάξεις, να παρακαλέσεις, να πέσεις στα γόνατα, να ματώσεις, να κάνεις οποιαδήποτε τρέλα για να αποδείξεις την αγάπη σου! Εκείνη τη στιγμή όμως δε χάνεις την αξιοπρέπειά σου. Εκείνη τη στιγμή αγαπάς με όλο σου το είναι! Την αξιοπρέπεια σου θα τη χάσεις μόνο όταν όλα τα παραπάνω τα κάνεις, ενώ δε βρίσκεις αντίκρισμα,, όταν δεν υπάρχει ανταπόκριση. Τότε καταπίνεις τον εγωισμό σου και φεύγεις σαν κυρία από τη ζωή του άλλου.» (σελίδα 324)»

Βαλεντίνη Γεωργοπούλου

Κριτική αναγνώστριας για το «Μην είσαι περίεργος!» (Το βιβλίο είναι γραμμένο με πολύ όμορφη γραφή και η πένα της Μαρίας είναι εξαιρετική)

«Η Άποψη μου για το Μην Είσαι Περίεργος της Μαρίας Διαμανάκου

Κυκλοφορούν. Βρίσκονται ανάμεσά τους. Θα μπορέσουν να τους ξεφύγουν η Φιλίππα, ο Σταύρος κι η Παναγιώτα; Μια παρέα φοιτητών έρχονται αντιμέτωποι με τη μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής τους, να διατηρήσουν τη πραγματική τους ταυτότητα και να μείνουν ζωντανοί. Η παρουσία ενός παράξενου φαινομένου έρχεται να ταράξει τις ζωές όλων. Πώς συνδέονται κάποιοι με τις εξαφανίσεις κάποιων άλλων; Και γιατί η κατάληξη των περισσότερων εξ αυτών είναι τα ποτάμια και η θάλασσα; Οι άνθρωποι γύρω τους αλλάζουν και η παρέα καλείται να λύσει τον πιο δύσκολο γρίφο. Ποιοι είναι οι Όμοιοι; Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν; Τι ρόλο παίζει το κάλλος στην εξωτερική εμφάνισή τους; Τι περιέχουν τα πακέτα με τους μεγάλους κόκκινους φιόγκους; Πώς επηρεάζει ο αριθμός 7 τις ζωές όλων; Η ανθρωπότητα θα καταφέρει να αντέξει και να αντισταθεί σ’ αυτό το φαινόμενο; Μα είναι τόσο δύσκολο να βρεθούν απαντήσεις. Γιατί κάθε ερώτηση ακολουθείται από μια συγκεκριμένη απάντηση: Μην είσαι περίεργος! Κι η περιέργεια σε αυτή την ιστορία κρύβει έναν μεγάλο κίνδυνο… Να εξαφανιστείς!

Το τελείωσα σχεδόν σε μια ημέρα και λέω σχεδόν γιατί χθες έφτασα στη μέση του βιβλίου με συνεπήρε αμέσως η υπόθεση, εντυπωσιάστηκα με την εγρήγορση καθώς και τα γεγονότα, δεν ήξερα τι θα συμβεί στην επόμενη σελίδα.

Το βιβλίο είναι γραμμένο με πολύ όμορφη γραφή και η πένα της Μαρίας είναι εξαιρετική.

Το Βιβλίο αφορά μια ιστορία μυστηρίου μας δινει το νόημα, να καταλάβουμε ότι η πραγματική ευτυχία είναι η ίδια η ψυχή που κρύβουμε μέσα μας, δεν χρειαζόμαστε ψεγάδια , το βιβλίο δίνει αυτό το μήνυμα, θέλει να περάσει ότι το να ζούμε σε έναν κόσμο όπου είμαστε ψεύτικοι σαν κούκλες, χωρίς συναισθήματα δεν μας κάνουν ευτυχισμένους.

Προτείνω το βιβλίο σε όσους δεν το έχουν διαβάσει να το αγοράσουν και εύχομαι να νιώσουν και αυτοί το πραγματικό νόημα που μας δίνει. Ότι η ψυχή μας είναι πιο όμορφη από την εξωτερική εμφάνιση , γιατί αν δεν αγαπήσουμε εμείς πρώτα τον εαυτό μας δεν θα μας αγαπήσει κανένας άλλος πραγματικά !!!»

Αθηνά Σαρλάνη